De komende delen
beschrijven het jaar 1975.
Hilary - Janna - Els - tante Jopie
Station Hoek van Holland |
Donderdag 2 januari
Pa en Ma Goldappel
waren met de ferryboot terug naar Harwich Engeland. In het najaar van 1975
zouden zij naar Kreta verhuizen, het pand met de Fish and Chips zaak met de woning
erboven was verkocht.
‘Ze hebben het er
moeilijk mee,’ zei Hilary, ‘het was de zaak van mijn grootouders. Maar ze
hadden geen andere keuze, de overheid koopt alles op in Limehouse want er is
een extra tunnel gepland onder de Thames. Men noemt het The Limehouse Link.’
Het begon te regenen
en het was guur op het perron van Hoek van Holland toen we daar stonden te
wachten op de trein die ons naar station Schiedam zou brengen. Hier moesten we
overstappen op de trein naar Amsterdam. Tijdens het overstappen in Schiedam zag
Janna een informatiebord van tekst veranderen.
‘De eerstvolgende
trein gaat naar Vlissingen, lezen jullie dat ook? Laten we daar heen gaan voor
de rest van mijn vrije dagen!’
‘Ja,’ zei Hilary, ‘ook
daar verkopen ze vast wel ondergoed!’
En weg was Janna
voor drie maal een kaartje enkele reis Vlissingen.
Station Schiedam |
Station Vlissingen |
Het was al donker
toen we arriveerden in Vlissingen, nog steeds koud en guur, geen taxi op de
standplaats.
De stationsrestauratie was verlicht dus maar even naar binnen. Ze
hadden een menu van de dag, stamppot zuurkool.
We hadden wel trek gekregen.
Onder het eten vroeg
Janna aan de serveerster: ‘Weet jij nog een leuk en betaalbaar hotel aan de
boulevard, want deze man bij ons aan tafel
wil weer zout water ruiken, hij is al meer dan drie maanden aan de wal.’
‘Ja, mijn tante
heeft een hotel aan de boulevard, zal ik haar bellen?’
‘Heel graag!’
Even later kwam ze
terug: ‘Geregeld met een half uur komt zij u ophalen als u dat wilt.’
‘Oh fijn, laat haar
maar komen na de koffie. Alvast reuze bedankt.’
Even later: ‘Kijk,
daar komt mijn tante Jopie aan in haar lelijke eend.’
Even later schudden
we haar de hand.
‘Geen koffers?’ We
schudden van nee. ‘Dan breng ik u naar De
Leugenaar.’
‘Nou,’ zei Janna
lachend, ‘u hebt ons snel door.’
‘Nee, het is de naam van mijn hotel.’ zei tante
Jopie.
Aangekomen bij het hotel
zei tante: ‘Ik zet de eend even weg, gaan jullie maar alvast naar binnen. In de
hal is de receptie, eigenlijk zijn we gedurende de maand januari dicht. Ik zie
jullie zo.’
Wat een uitzicht met
die schepen die op nog geen 200
meter afstand voorbij gingen. Je hoorde hun motoren
stampen.
‘Ze varen bijna op
de boulevard!’ zeiden de meiden.
Tante kwam vanuit
het souterrain de receptie binnen, samen met Els haar vriendin.
'Uit het
telefoontje van mijn nichtje begreep ik een kamer aan de voorzijde voor meneer.
Dat zijn allemaal tweepersoonkamers. We kunnen, als jullie dat willen, er in
de grootste kamer een vakantiebed bij zetten.'
‘Laten we maar gaan
kijken.’
Even later waren ze terug,
gierend van het lachen: 'Volgens tante Jopie ga jij op het bijzet bed, mooi voor
de deur met uitzicht op de Rede.'
Zo wordt er voor je beslist als je als man in
de minderheid bent. Ik voelde een depressie opkomen, om deze te onderdrukken
neem ik altijd Irish koffie. De vraag kwam dus ‘wie wil deze maken?’
‘Als ik slagroom in
huis heb gaat het lukken,’ zei Els.
‘Maak er dan vijf als
jullie beiden ook trek hebben,’ zei ik.
Hilary en Janna
gingen tante Jopie helpen met het bed plaatsen, ik mocht naar de schepen kijken
terwijl Els bezig was met de koffie. Na onze derde Irisch koffie wilde ik wel
naar de kamer en naar bed tenslotte wilden we bijtanken.
‘Uitslapen en
gezamenlijk ontbijten om tien uur,’ zei Els.
Ik ging maar als
eerste de badkamer binnen, ik hoefde het minste te doen, tante Jopie had ons
van tandenborstels met tandpasta voorzien. Morgen maar nieuwe pendekken* kopen. De meiden waren in
de badkamer doende en ik zat op de rand
van het bed naar buiten te kijken. Na vijf minuten moest ik denken aan het lied
Heb
medelij Jet.
Na een half uurtje
kwamen de meiden weer fris tevoorschijn. Haren in een baddoek, badjassen aan.
‘Ik ga de biertjes
halen,' zei Janna, 'Els heeft me verteld waar ze staan.’
Ik voelde steeds
meer van het bedprofiel. De haartjes waren droog, de biertjes leeg, de
badjassen gingen uit en de meiden kropen in bed.
In twee talen hoorde
ik: ‘Wat een heerlijk bed! Hoe ligt ons mannetje?’
‘Nou het bedprofiel
is goed voelbaar en weet je, toen ik jullie in bed zag stappen moest ik ineens
aan Kok Nol (klik) denken.’
‘Hoezo aan hem?’ (zij
kenden hem beiden)
‘Kijk,’ zei ik: ‘er
passeerden net voor mijn gezicht volle appelbillen, zachte perzikbillen, borsten
als handperen en twee mirabellen (kroespruimen).’
‘Wij zagen slechts één
banaantje!’ zei Hilary.
‘Weet je Peter,’ zei
Janna ‘je mag nooit een banaan tussen schoon gewassen fruit leggen, dit
versnelt zijn veroudering en dat kunnen we niet hebben!’
Ik keek maar naar
buiten en zei: ‘Daar verwisselde een roroschip van loods,’ **
Een roroschip (roll-on-roll-offschip) |
Vrijdag 3 januari
Onder het ontbijt
vroegen we of we wat langer mochten blijven. Dit mocht, alleen de keuken was
dicht.
‘We zouden dan graag
een week blijven met jullie goedvinden.’
Tante stelde voor: ‘Als
jullie mee willen helpen halen we het zithoekje uit de kamer, dan past daar een
echt bed.’
Janna zou Rob bellen
en vragen of zij tot één februari vrij kon krijgen, dan kon ze mee naar
Maastricht. Ik wilde tegen die tijd weer naar zee. Hilary kon dan als
uitzendkracht beginnen. We zouden dan gedrieën mooi nog een tocht door Nederland
kunnen maken.
Maar eerst ging ik
Els helpen met het afruimen van het ontbijt. Janna ging Rob bellen, de kamer
boven werd in orde gemaakt en toen was er koffie. Hierna de stad in voor
kleding. Janna kreeg vrij voor de rest van de maand!
* Pendek = Maleis voor korte onderbroek (de huidige boxershort).
** Loods verwisselen
gebeurt op de Rede van Vlissingen. De zeeloods gaat van boord, hij is aan boord
gekomen vanaf de loodsboot gelegen nabij de Wandelaar (West Post) of Steenbank
(Noord Post) de rivierloods vaart mee tot in de sluizen van Antwerpen en het
omgekeerde gebeurt natuurlijk ook.
Recht zo die gaat!
F.L.Woodleg
Wat een meeslepend verhaal weer echt mooi om te lezen, wij zijn beiden benieuwd naar het vervolg.
BeantwoordenVerwijderenGr e en c
Hoi Peter, ik lees al een poos bij je, tijd om eens een keer iets te zeggen!
BeantwoordenVerwijderenHet grappige is dat ik ook eens met mijn vriendin in De Leugenaar ben geweest en toen was de Irish Coffee verdraaid goed. Het was wel een tijd later dan 1975, maar ik weet niet of het nog dezelfde eigenaresse was. Het uitzicht was in elk geval nog altijd grandioos.
Ik hoop nog lang van je verhalen te kunnen genieten.
Groeten, Teun v.Z.
Pendek..grappig..dat zeggen we hier ook soms.
BeantwoordenVerwijderenWel mooi hoor, zo gemoedelijk als dat vroeger ging, ff bellen, kamer wordt geregeld, bed met profiel ook.
En zelfs fruit...hahaha...
Groetjes, Marga
Hej Peter,
BeantwoordenVerwijderenWat een gezelligheid en lol hadden jullie! Heb hartelijk moeten lachen om het fruit.