bij het scheepvaartmuseum

bij het scheepvaartmuseum
Als schipper van het V.O.C. schip de Amsterdam

donderdag 31 augustus 2017

Wie reist, beleeft iets. MS Rijnhaven - deel 1


Deel 1 van 2
Over de MS Rijnhaven Callsign PHFT van 1975

Najaar 1977

 
Foto Cees van der Ende
 
 
In het laatste weekend van september namen Rob en Pia De Druif weer van ons over. Voor ons stond de mini klaar die voorzien was van een extra grote doos rumbonen plus de zes zuurstokken van meneer Jamin. Via Muiden, Amersfoort, Zwolle, Zwartsluis naar Giethoorn. Alle drie verlangend naar een zwoele nazomer. Hilary had in de achter ons liggende maanden zes weken Kongo gedaan voor Artsen Zonder Grenzen. Daarnaast was ze veel gevraagd als uitzendkracht bij het Marine Hospitaal te Overveen, evenals bij het Militair Hospitaal voor Dr. A. Mathijzen in Utrecht, het huidige Oog in AL ziekenhuis.
Deze keer geen bezoek van Jopie en Els. De dames uit Vlissingen waren bezig met de overdracht van "Hotel De Leugenaar".
 
De woensdagmiddag zou Dientjes middag worden. Hier had zij om gevraagd toen zij met haar zus een dagje Amsterdam deed. Dientje wilde haar EHBO-diploma halen. Ze had graag de verpleging in gewild als jong meisje, maar als oudste van de zes kinderen met een zieke moeder ging het werk op de boerderij voor. Hilary gaf haar dan uitleg in het verband leggen, reanimeren, slagaderlijke bloedingen, enz. Janna en ik waren de proefpersonen. Het verband weer oprollen was ook onze taak. 's Avonds met Harm erbij naar de Chinees in Wolvega.
 
De avonden en nachten waren alweer fris met nevel over de landerijen. Boer Smit had al een paar zakken met hout op de deel gezet. Het werd een tijd van boerennachten. Na de afwas en de douche namen we vaak plaats rond de kachel. Tijd voor de boerenjongens met de extra scheut brandewijn. Het derde glas kreeg al gauw de naam in de bedstee. Mede doordat we vaak voor het slapen gaan er nog een rumboon bij deden. De doos met rumbonen lag op de beddenplank. Vaak doofde een van ons de kaars en zaten we in het donker te genieten van de stilte. Als Jans Bokking was wezen buurten werd het later, hij was gek op onze koffie met de rumboon.
Na drie weken Giethoorn deed Janna de hut op slot. Het gebruikelijke etentje in Ruinerwold bij de Klok.
 
Voor mij lag er de MS Rijnhaven van Van Uden in de Merwehaven van Rotterdam. De meiden gebruikten de resterende vrije dagen om nog even naar Lentas te gaan om het schepijs van Pa te gaan proeven.
 
 
Met een ijsje van pa...


Ze gingen gelijk onze verbouwingsplannen/-ideeën voor Rent Rooms verder uitwerken met de neven van Hilary die ook Porto Lenta weer het goede aangezicht hadden gegeven. Pa en Ma waren zeer tevreden over het door hen geleverde werk.
Afgelopen augustus had Pa voor het eerst ijs gedraaid. Ze hadden het dorp een uitnodiging gegeven voor koffie met ijs op het terras na de kerkdienst op zondag. De bewoners waren tevreden huiswaarts gekeerd. De Papás vond het een verrijking voor het dorp, hij kwam regelmatig een praatje maken.
Voor de bezoekers van het strand hadden Pa en Ma hetzelfde gedaan, maar dan tegen de tijd dat de mensen naar huis gingen.
 
Onze plannen voor 'Why Not' voor het restaurant gedeelte was goed door de dorpsraad ontvangen, het latere Chez Gabriël. De bank wilde Why Not niet verhuren, alleen verkopen. Dit ging boven ons budget. Ons florijnen zouden wij te hard nodig hebben voor de verbouwing van Rent Rooms.
 
Janna had naar Vlissingen gebeld, ze had het pand 'Why Not' beschreven met het verhaal erachter. Jopie en Els waren er naartoe gereisd en als eigenaars van 'Why Not' teruggekomen. Het pand met keuken - restaurant zouden zij de naam Chez Gabriël geven. In het andere pand zagen ze wel een mooie woning.
 
Als alles volgens plan verliep, zouden de meiden eind februari afreizen naar Jamaica, daar werd ik dan weer afgelost van de MS Rio Yaque de ex Seinehaven.
 
Maar eerst de Rijnhaven (2). Callsign PHFT. Een schip van 1975 gebouwd als Janne voor de Noorse reder Per Jacobson. Deze had haar tijdens de bouw doorverkocht aan Van Uden. Er stond een 2000 pk Mak in, deze gaf haar een snelheid van 12 knoop.
 
Voor mij werd het tot eind december op en neer Cuba – Rotterdam/Moerdijk met laden en lossen, een rondreis van 28 dagen. De basis van deze dienst was het Cubaanse nikkel. Naar Cuba bestond de vracht uit stukgoed met gebruikte vrachtwagens en met afgeschreven autobussen van diverse busmaatschappijen uit Nederland. Op Cuba zag men deze bussen nog rijden in dezelfde kleuren en met de naam van de oude eigenaren.
Voor de liefhebbers van Amerikaanse auto’s uit het midden van de jaren vijftig is Cuba een lustoord.
 
 
 
 
Deze Rijnhaven (2) is in 1981 verkocht naar Italië, zij kreeg de naam Adriana, callsign IVFE.
In 1997 is ze spoorloos verdwenen, vermoedelijk gezonken op een reis van Alexandrië naar Trapani (Sicilië). Geen spoor van de 12 bemanningsleden.
 

Recht zo die gaat!
F.L..Woodleg