Nagekomen op het bericht Clatterbridge
Hospital.
Ik heb er vorige week, toen ik het bericht schreef, voor
gekozen het niet te vertellen, maar nu mij in een reactie en diverse mails
gevraagd werd hoe het met de bootsman is afgelopen, zal ik er dan nu op
antwoorden.
Wel lezers en
vraagstellers de bootsman heeft uiteindelijk gekozen voor euthanasie.
Dit is onder
begeleiding gedaan twee jaar na het ongeval.
Deze twee jaar hadden in het teken
gestaan van revalideren met een van de eerste kunsthanden aangestuurd met
elektroden. Hij heeft enkele dagen gevaren op een havensleepboot welke men zoveel mogelijk had
proberen aan te passen. In de haven van Amsterdam werd dit een desillusie,
evenals het werken bij een inpakafdeling van een chocoladefabriek.
Dit laatste
was mede bedoeld als training, maar het was niet te doen met twee kunstarmen.
Iedere keer als hij
om hulp moest vragen, vond hij dit een vernedering.
Dan word je uitgenodigd om naar Schin op Geul te komen en zit je later samen aan
de bar in zijn stamcafé, hij met een aangepaste onderarm met een houder voor een kleintje pils
en ik met een linker onderbeen waar een fles drank of een slof sigaretten in
kon.
Op een gegeven moment zei hij: “Piet, overmorgen ga ik aanmonsteren op de Almacht”. Je laat beiden een traan en je zegt tegen elkaar: “In ons beider monsterboekje komt zij te staan, ons laatste schip de “Almacht” van de Never-come-back-line. Proost!”
Op een gegeven moment zei hij: “Piet, overmorgen ga ik aanmonsteren op de Almacht”. Je laat beiden een traan en je zegt tegen elkaar: “In ons beider monsterboekje komt zij te staan, ons laatste schip de “Almacht” van de Never-come-back-line. Proost!”
Nog niet eerder hoorde ik de liederen De fles van Jan Boezeroen en
Heimatlos van Freddy Quinn zo zuiver
gezongen als bij de afscheidsdienst van Hermann. Gezongen door het kerkkoor
onder leiding van meneer pastoor met ondersteuning van het kerkorgel.
Na de uitvaartdienst
en de begrafenis vertelde meneer pastoor mij in Hermann zijn stamcafé dat het
koor het met zeer veel liefde had gezongen tijdens de dienst van bootsman
Hermann. De kastelein vulde nog maar eens de glazen en uit de jukebox klonk de
stem van Jan Boezeroen. Die nacht heb ik doorgebracht in de pastorie van Schin
op Geul.
Recht zo die gaat!
F.L.Woodleg
De vraag had ik niet aan jou gesteld maar wel aan mezelf.
BeantwoordenVerwijderenDeze afloop verbaasd me niet moet ik zeggen, zeker gezien het feit dat je daar verder niets over schreef in je vorige stukje.
Zal moeilijk zijn geweest voor je, toch goed te lezen dat hij je uitnodigde en vertelde dat hij dit ging doen.
Kon je in ieder geval nog afscheid nemen,
Bedankt voor je openheid, ook in deze.
Bedankt voor dit staartje van het verhaal. Wat voor een invloed zo'n onbeholpen ongeluk op iemands leven heeft gehad. Groetjes, Antoinette
BeantwoordenVerwijderenHej Peter,
BeantwoordenVerwijderenWat sommige mensen toch mee moeten maken. Het blijft een ontroerend verhaal.
Groetjes, Marlies
Hej Peter,
BeantwoordenVerwijderenGoh, wat een triest staartje van je verhaal. Ik kan me wel indenken dat Hermann twee heel moeilijke jaren heeft gehad, net zoals jij het ook niet makkelijk zal hebben gehad trouwens. Niet gek dat je graag naar die muziek luistert.
Dank je voor het delen met ons.
Groetjes Els
Muziek kan in zo'n situatie veel doen.
BeantwoordenVerwijderen