Julbord 2014

Wat veel van mijn lezers niet zullen weten is dat wij hier op het “platteland” niet uit eten kunnen in een sfeervolle ambiance. Sfeervolle restaurantjes zijn er gewoon niet, daarvoor moet je naar de stad en die is niet bepaald naast de deur.

Het zal zo midden november geweest zijn dat Gon en ik weer onze knagende verschijnselen voelden opkomen, die alleen maar bevredigd konden worden door een goede Västerbotten schnitzel. Die kun je bijvoorbeeld eten over de grens van Lappland bij het eethuisje van Alibaba.

Alibaba komt uit Libanon, hij is daar al wel zo’n 40 jaar geleden vandaan vertrokken.

Met hem bespreek ik altijd de toestand in de wereld en ook de situatie op lokaal gebied. We doen dit in een mix van Duits, Frans en Zweeds. In ons laatste gesprek hadden wij het over de boulevard van Beiroet met zijn vele eethuisjes aan het strand. Daar waar men verse tabouleh serveert. Hij hoorde Gon zeggen: “Oh heerlijk, dat mis ik nu zo hier!”

“Geen probleem, ik haal de tabouleh naar hier. Het zal voor jullie een julbord* worden hier in mijn kleine eetpaleis. Ik bel je wanneer ik jullie verwacht.” 

Dit werd de avond van 15 december j.l. De vensterbank in kerstsfeer en de tafel eenvoudig gedekt mét een waxinelichtje. 

Het voorgerecht, de tabouleh, was uitermate goed evenals de tournedos en de wijn uit zijn privé kelder. Jammer dat je altijd weer naar huis moet rijden. Volgend jaar maar met de arrenslee als wij een gepensioneerd rendier vinden.

Familie Alibaba bedankt voor het goede Julbord!

* Julbord = kerstbuffet, kerstmaaltijd. 

De naam Alibaba is fictief. Degene die weet waar wij gegeten hebben mag dat naar mij mailen, het adres vind je in de rechter kolom. Bij meerdere goede oplossingen verloot ik een etentje voor twee bij Alibaba samen met Gon en mij. 

Het maakt niet uit of je in Zweden woont of in een ander land (en hier met vakantie komt).

Als je een echt Zweden fan bent kun je alvast in kerststemming komen met het prachtige nummer "Julens tid är här", dat ik rechtsboven heb geplaatst. 

Recht zo die gaat!

F.L.Woodleg

Schin op Geul

Nagekomen op het bericht Clatterbridge Hospital.

Ik heb er vorige week, toen ik het bericht schreef, voor gekozen het niet te vertellen, maar nu mij in een reactie en diverse mails gevraagd werd hoe het met de bootsman is afgelopen, zal ik er dan nu op antwoorden.

Wel lezers en vraagstellers de bootsman heeft uiteindelijk gekozen voor euthanasie. 

Dit is onder begeleiding gedaan twee jaar na het ongeval. 

Deze twee jaar hadden in het teken gestaan van revalideren met een van de eerste kunsthanden aangestuurd met elektroden. Hij heeft enkele dagen gevaren op een  havensleepboot welke men zoveel mogelijk had proberen aan te passen. In de haven van Amsterdam werd dit een desillusie, evenals het werken bij een inpakafdeling van een chocoladefabriek. 

Dit laatste was mede bedoeld als training, maar het was niet te doen met twee kunstarmen.

Iedere keer als hij om hulp moest vragen, vond hij dit een vernedering.

Dan word je uitgenodigd om naar Schin op Geul te komen en zit je later samen aan de bar in zijn stamcafé, hij met een aangepaste onderarm met een houder voor een kleintje pils en ik met een linker onderbeen waar een fles drank of een slof sigaretten in kon.
Op een gegeven moment zei hij: “Piet, overmorgen ga ik aanmonsteren op de Almacht”. Je laat beiden een traan en je zegt tegen elkaar: “In ons beider monsterboekje komt zij te staan, ons laatste schip de “Almacht” van de Never-come-back-line. Proost!”

Nog niet eerder hoorde ik de liederen De fles van Jan Boezeroen en Heimatlos van Freddy Quinn zo zuiver gezongen als bij de afscheidsdienst van Hermann. Gezongen door het kerkkoor onder leiding van meneer pastoor met ondersteuning van het kerkorgel.

Na de uitvaartdienst en de begrafenis vertelde meneer pastoor mij in Hermann zijn stamcafé dat het koor het met zeer veel liefde had gezongen tijdens de dienst van bootsman Hermann. De kastelein vulde nog maar eens de glazen en uit de jukebox klonk de stem van Jan Boezeroen. Die nacht heb ik doorgebracht in de pastorie van Schin op Geul.

Recht zo die gaat!

F.L.Woodleg

Clatterbridge hospital na het ongeluk

Nabij het ziekenhuis van Liverpool

We schrijven zomer 1971. Studie afgerond en al even als stuurman op de zeesleepvaart. We waren met zes zeeslepers een boorplatform op z’n plaats aan het zetten in de Ierse Zee.

Zoals de foto al laat zien heb ik een ongeluk gehad met een niet al te leuke afloop. Een splinternieuwe sleepkabel die brak.

Je wordt, samen met de bootsman die zijn beide onderarmen verloor, in een helikopter  gehesen. De kok was mij nog even behulpzaam door mijn afgerukte onderbeen in een schoon laken te wikkelen, zodat ik deze bij aankomst in een ziekenhuis aan de arts kon geven met de vraag of het er weer aan gezet kon worden. Later was het antwoord van de chirurg: “Nee, dat gooien we weg.” De bootsman en ik hadden wel de primeur, we waren de eerste patiënten die per helikopter naar het Clatterbridge Hospital nabij Liverpool waren gekomen. Het helikopterveld was pas een week oud. Zonder te wachten gingen we de operatiekamer binnen. Gek dat ik nog weet dat het kwart over twee was, de klok hing boven de deur. Toen ik later die avond bijkwam, zag ik de bootsman naast mij liggen. Tussen onze bedden zaten broeder John en zuster Mandy.  Om onze bedden had men een gordijn getrokken en ik kreeg een kop thee van John, nou die ging er wel in. Ik vroeg aan zuster Mandy hoe het met de boots ging maar hij gaf zelf antwoord: “Stuur, ik zal nooit meer een biertje vast kunnen houden en dan word je stil want ik had nog het gevoel dat mijn onderbeen weer was teruggezet. Bij het bed verschonen zag ik dat dit niet het geval was en ik zag ook dat wij op een zaal lagen met 28 man.

Door Ds Jan Sap van de Hollandse gemeente in Liverpool werden wij in contact gebracht met twee dames die beiden een winkel hadden. De ene (foto boven) in kinderkleding, de andere in damesmode,  beiden uit Heswall Hills. De laatste heeft voor ons voor kleding en nachtgoed gezorgd, want na het ongeluk was er geen tijd om wat uit onze hutten te halen.

De bootsman ging na twee weken terug naar Schin op Geul en had het zeer moeilijk. Zelf ben ik daar drie maanden gebleven, tot eind oktober. Ik had daar iemand leren kennen waarmee ik in de weekenden een biertje ging drinken en Fish & chips met een steak and kidney pie ging eten.

Doordeweeks revalideren en ‘s avonds onder begeleiding naar de pub van het ziekenhuis als er een nurse was die mij wilde meenemen. Deze bar was gescheiden, een voor doktoren en staf (deze was duurder) en een voor keukenpersoneel en verplegend personeel. Maar in beide waren chips and peanuts hetzelfde geprijsd.

Na drie maanden dus terug naar Nederland waar november en december 1971 in het teken stonden van bezoeken aan de VU in Amsterdam Buitenveldert om te revalideren en aan de firma Franssen aan de Overtoom in Amsterdam voor een prothese. Mijn sinterklaascadeau was een kunstbeen, de linker broekspijp was weer gevuld maar het liep nog voor geen meter.
Dan maar de krukken er bij en op naar mijn stamcafé’s voor een alcoholversnapering tegen sluitingstijd. Van de laatste liep ik zonder krukken naar huis en de volgende morgen werd het uitstapje afgestraft met pijn in mijn hoofd en het lopen ging weer niet. Dit werd me in januari en februari 1972 wel bijgebracht door juffrouw  Ogtrop van de VU.

In maart kreeg ik mijn monsterboekje* (zeemansboek) terug, op iedere bladzijde was in rood gestempeld “INVALID”. 
Daar ging mijn toekomst,  want ja, de zeeman moet gezond zijn van lijf en ledematen volgens het Verdrag van Genève d.d. 25 oktober 1921 (Artikel 451b Wetboek van Koophandel).

Zelf kreeg ik de Medisch Adviseur van de Scheepvaartinspectie niet op andere gedachten.
Ik vertelde hem dat Peter Stuyvesant (1612-1672) zelfs met een houten poot de wereldzeeën bevaren had. De mijne kreeg ik in 1973 en die liep stukken beter op een slingerend en stampend schip dan een prothese.

Geen boot voor mij dus met de Nederlandse vlag, dan maar onder een andere vlag, het werd de sleepboot Piranha met Limasol op het achterschip, zij lag aan steiger 9 achter het Centraal Station van Amsterdam. Met de hand geschreven stond op een stuk karton van een lege bierdoos ‘Looking for crew’. Ik ging maar eens vragen waar de reis naartoe ging en of er een kok nodig was. Dat was niet het geval. De eigenaar vroeg welke ervaring ik had en ik liet hem mijn afgestempelde monsterboekje zien. Op bladzijde 8 las hij welke diploma’s ik had. In de Cypriotische scheepvaart kende men niet de wetten zoals men die bij ons kent.
De eigenaar sprak me toe: “Kapitein, hier staat de telefoon, als u er nog twee machinisten en een stuurman als bemanning bij zoekt,  dan kunt u volgende week na geproviandeerd te zijn naar Port Gentil in Gabon (West Afrika). Meer bemanning krijgt u niet,  koken doet u maar met elkaar, de voeding is voor mijn rekening. In Dakar - Senegal gaat u bunkeren en bij provianderen.”
De sleep was een leeg werkponton voor de oliewinningen in de golf van Guinea, dus geen moeilijke sleep. De terugreis een ponton met boomstammen, Afrikaans hardhout voor de firma Fijnhout in Amsterdam.

Begin 1973 had professor Dubbelman, hoofd revalidatie van de VU, kans gezien om de Medisch Adviseur van de Scheepvaartinspectie op andere gedachten te brengen. En zo mocht ik mij naar de Scheepvaartinspectie in Den Haag spoeden voor een nieuw geldig monsterboekje dat men mij verstrekte met de mondelinge waarschuwing: “Ik wil u niet op tankers en sleepboten gemonsterd zien staan.” Hiermee kon ik leven, tankvaart heeft mij nooit aangetrokken en naast sleepboten waren er tal van andere schepen onder Nederlandse vlag met een wereldwijd vaargebied.
Mooier kon niet als 24-jarige met één poot.

* Monsterboekje: Hierin staan gegevens als: diploma’s, burgerlijke staat van de houder, aanmonstering en beëindiging van dienst aan boord, geneeskundige verklaring ogen, oren, lichamelijk. Met natuurlijk een pasfoto en een afdruk van de rechterwijsvinger.

Hoe zou kapitein “Goldfinger” dit gedaan hebben, hij was de vingers van zijn rechterhand kwijt.

Recht zo die gaat!

F.L.Woodleg