Een avontuurlijk aanbod in drie delen

Deel 3 van 3

 

 

Achteraf bleek het gevaar dat we werden ontdekt niet zo groot. De desbetreffende douanechef van een stuk kuststrook waar gelost werd was omgekocht en dus was er geen surveillance. Werden we door een kustwachtvaartuig aangehouden, dan werd er door een van de Ali Babas een mapje met dollars overhandigd aan de bemanning van dat vaartuig. Met een arrivederci of ciao konden we de reis vervolgen. (De waarde per reis was telkens ongeveer fl. 300.000,--)

Een keer konden we niet lossen in buurt van Napels aan de Tyrreense Zee i.v.m. het slechte weer. Men stuurde ons naar Porto Empedocle aan de zuidkust van Sicilië, hier ging de lading gewoon bij daglicht op vrachtauto’s, maffia? 

Het meest gevaarlijke was het lossen op de noordpunt van Sardinië, dan moest er ook gelijk gelost worden op Zuid-Corsica, maar deze douanechef was niet omkoopbaar, maar ja, dit is dan ook een Frans eiland.

Twee keer hoefden we niet te vertrekken daar de weersvooruitzichten in de Adriatische zee te slecht waren door de Bora wind. John zorgde er netjes voor dat de maandbrief (betalingen) naar onze bank op Kreta werden gedaan.

Frits ging begin december van boord, hij had de aanbetaling voor zijn huis op zak. Nu gingen we weer met ons drieën de wal op, iedere avond de Sjors en Sjimmie lezen ging ook vervelen. Frits zijn aflosser Oscar hield niet van het nachtleven.

Onze lading Amerikaanse sigaretten van de American Tobacco Company werd per vliegtuig aangevoerd vanuit de USA.

In een loods op het haventerrein deed men zes dozen bij elkaar in een sling, er gingen tien slingen per snelle motorboot mee naar de vaste wal. Als we dicht genoeg onder de wal konden komen was het vaak in een nacht gelost. De pakjes of sloffen sigaretten kon men later kopen bij verkeerslichten of op drukke punten in de steden, maar natuurlijk ook in cafés onder de bar door.

Het was voor ons haast moeilijk om eind februari weer gewoon burger te worden. We hadden dollartekens in onze ogen gekregen. We reisden af om nog voor drie weken naar Lentas op Kreta te gaan voor we naar De Druif gingen. We waren niet overwerkt en hadden meer een Oom Dagobert Duck gevoel.

Als zoiets zich nog eens zou aandienen zouden we het zeker weer doen. Pa en Ma Goldappel waren in hun nopjes om ons weer te zien. Ma gaf mij wel op m’n kop dat ik haar dochter mee had genomen op een dergelijk duister jacht.

Pa zei met een lach: ‘Ik had je moeten wegsturen toen je voor de eerste keer kwam vragen om met haar naar de bioscoop te mogen. Voor straf moest ik elke dag vers brood halen en deed dit op Ma haar scooter. Voor ons moest het er ook zijn.

Toen we met ons drieën waren vroeg Janna: ‘Had hij bij jou toen ook al een broek met bioscoopzakken Hilary?’

 

De overpeinzing op z’n Woodlegs (november 2016)

 

Als ik het Albanië onder Enver Hoxha (1908 -1985) van toen vergelijk met het Cuba onder Fidel Castro (1926 - 2016) uit dezelfde tijd, dan was het nachtclubleven in Havana beter betaalbaar. Neem ik daar het Roemenië bij, dat werd geregeerd door de Ceauşescu's (1918 - 1989), daar was het nachtleven verboden. Bij de havenpoorten en op straat was er een levendige zwarte markthandel. Winkels leeg, veel dingen op de bon.

Maar in alle drie de genoemde landen waren de blikjes Cola een goed ruilobject, evenals margarine.

Hoe zat het ook alweer met de ideologie van het communisme? Sociale, politieke en economische gelijkheid met broederschap. Door de dictators vertaald als 'Ik een beetje meer dan mijn volk'.

Ze hebben in elk geval niet voor vooruitgang gezorgd.

 

 

 

 

De winter laat zich langzaam maar zeker voelen, tijd voor de warme chocolademelk met een dik vel.

‘Waar blijven de pepernoten papa?’ hoorde ik Manneke net zeggen.

‘We zullen geduld moeten hebben kleine lummel.’

 

Het volgende bericht: Scheepsbedrijf Noordlijn/Equator 1978 – 1988 te Emmen, Drenthe.

 

 

Recht zo die gaat!

F.L..Woodleg