Dit
zijn losse verhalen uit het voorjaar van 1986 na afgemonsterd te zijn
van de Zuiderzee
Deel
7 - Het
zaterdagavondgesprek
De
zaterdagavond was onze vaste koffieavond geworden bij de familie
Smit, met Jans, Drieka, Harm en zijn Dientje.
Het
laatste nieuws van Giethoorn, nu gelegen in de gemeente Brederwiede, werd hier kort besproken. Men keek uit naar de lezing van Hilary a.s.
woensdagavond om acht uur in de pastorie.
Dientje
vertelde dat de makelaar had gebeld. Eind juni zou de overdracht zijn
en moesten ze het pand dus leeg opleveren.
'Toen
ik belde met de woningbouwstichting, vertelden ze mij dat er een
wachttijd van rond een jaar is voor woningen. Ze hebben wel een flat
in Wolvega, maar daar gaat Harm nooit in.'
Jans
zei: 'Maak je maar niet druk Dientje, mijn schuur mogen jullie
gebruiken als opslag. Het voorhuis staat al zo lang leeg. Al vanaf
het overlijden van moeder, nu alweer twee jaar geleden. Dus trek daar
dan voorlopig maar in als jullie dat willen. Misschien willen jullie
er wel in blijven wonen, alles is gelijkvloers.'
'Als
dat gaat gebeuren knap ik het pand op,' zei Harm.
 |
| De werf van Jans |
Smit
vertelde: 'Voor onze werknemers van Hout & Zo, zoals Peter ze
noemt, is er nieuws. Afgelopen week zijn mijn zoon en ik wezen kijken
voor een houtklover die achter de trekker geplaatst kan worden. Hij
staat in Lheebroek en men komt hem maandag brengen. Dus misschien
kunnen jullie hem nog uitproberen voordat jullie ons dorp gaan
verlaten.'
'Het
was fijn jullie te leren kennen!' zei Ma Smit.
'Ja,'
zei Jans, 'het waren goede klanten voor mijn rokerij en
distilleerderij. Wat
gaan jullie met die boten doen nu ze gemaakt zijn om ermee te kunnen
zeilen?' vroeg Jans, 'er zijn vast kopers voor. De mast, zeilen, roer
en zwaarden leg je maar weer bij mij in de schuur.'
'Je
weet wat het gekost heeft om de boten in deze staat te krijgen,' zei
ik, 'dus als de meiden het er mee eens zijn dan leggen we ze bij jouw
werf neer voor de verkoop voor we naar Kreta gaan.
'Jans,
in september zijn we er weer,' zei Hilary, 'dan is de overdracht van
de hut.'
'Weet
je,' zei Jans, 'ik had vroeger ook de wereld in gewild. Als ik Hilary
hoor vertellen over haar 'Army tijd' en bij Artsen Zonder Grenzen en Peter met zijn havenverhalen, dan denk ik vaak Jans
je heb veel gemist.'
'Ja,'
zei Drieka, 'wat dacht je van mij Jans, ik zit hier in Giethoorn al
vanaf het begin bij de VVV.'
Toen
vertelde Janna over haar vertrek uit de kop van Overijssel: 'Voor ik
naar Amsterdam ging was ik nooit verder geweest dan Leeuwarden, daar
zat ik op de middelbare horeca school. In Zwolle kreeg ik een baan.
Toen ik Peter leerde kennen werkte ik drie maanden in Amsterdam, was
vijfentwintig en mijn huwelijk was al mislukt. Mijn ouders vonden het
een grote schande dus ik ging weg uit Tuk. Het zal me altijd bij
blijven dat ik Peter toen in het vroege voorjaar van 1968 wegbracht
naar het CS van Amsteram. Hij moest naar Kopenhagen, naar de Blue
Marleen. Wat had ik graag mee gewild. Het gevoel zei me dat ik hem
nooit meer terug zou zien, een zeeman ruig en groot, handen als
kolenschoppen. Als hij je beetpakte dan voelde je iets. Zijn nieuwe
kapitein, ook zo’n boom van een vent, had de bijnaam Wilde Bill.
Peter vertelde later dat hij een heel goed huwelijk had als hij 500
mijl bij zijn vrouw vandaan was. Er stonden nog enkele
bemanningsleden te wachten. Het heeft anders uitgepakt want niet zo
lang hierna kwam het schip naar de werf in het Westerdok om haar aan
te passen voor een charter bij de Fiji eilanden. Toen hij belde dat
hij in café het Schippertje achter het CS zat, wist ik niet hoe snel
ik op mijn fiets moest springen om hem mee achterop te nemen naar De
Druif. Peter heeft mij toen voorgesteld aan Hilary in de nazomer van
1969. Zij ging daarna naar Gibraltar voor haar werk, hij naar de
Zeevaartschool. Toen veranderde mijn leven in We
live the life we love!
Dat
heb ik overgenomen van Hilary en Peter, zij zeggen altijd dat geld rond is gemaat om te laten rollen.'
Janna
bleef aan het woord: 'Drieka en Jans, ga met ons mee voor het
pinksterweekend in Antwerpen.'
Dientje
vroeg: 'Mogen Harm en ik ook mee, wij hebben meer dan 40 jaar de
winkel gehad. Nooit eens weg en nu weer wachten op de
woningbouwstichting.'
'Natuurlijk
mogen jullie mee!' zei Janna.
Dientje
sprak verder: 'Jans we nemen je aanbod aan, wij trekken bij jou in.
Jans je gaat maar een nieuw manchester pak met pet kopen, je gaat
gewoon mee. Drieka, Harm zal ook jouw koffer dragen.' Dientje had er
helemaal een kleur van op haar wangen.
'Ik
draag alle koffers,' was Harm z'n antwoord.
Hilary
en Janna konden weer naar Steenwijk om trein en hotelkamers te gaan
bij boeken voor het pinksterweekend in Antwerpen.
'Ik ga
de kopjes afruimen,' zei Ma Smit, 'dan een borrel, verzorg jij die
Geert?'
'Nog
even,' zei Geert Smit, 'en ons dorp loopt leeg door die vrijbuiters.'
'Elke
weg heeft een einde,' zei ik tegen Pa Smit.
De
blogverhalen waren uit een verleden, met een verleden tijd waar de
horizon nooit dichterbij kwam.
Een
zeeman kan de zee verlaten, maar de zee verlaat de zeeman nooit!
Omdat F.L.Woodleg nu meer verleden heeft dan toekomst is het
voor hem geworden: Gisteren
was vandaag.
Hij
dankt Hilary & Janna & Gon voor hun bijdragen aan deze blog.
A juus
en de ballen, ik
ben even de wal op!
