bij het scheepvaartmuseum

bij het scheepvaartmuseum
Als schipper van het V.O.C. schip de Amsterdam

maandag 8 december 2014

Clatterbridge hospital na het ongeluk



Nabij het ziekenhuis van Liverpool

We schrijven zomer 1971. Studie afgerond en al even als stuurman op de zeesleepvaart. We waren met zes zeeslepers een boorplatform op z’n plaats aan het zetten in de Ierse Zee.
Zoals de foto al laat zien heb ik een ongeluk gehad met een niet al te leuke afloop. Een splinternieuwe sleepkabel die brak.
Je wordt, samen met de bootsman die zijn beide onderarmen verloor, in een helikopter  gehesen. De kok was mij nog even behulpzaam door mijn afgerukte onderbeen in een schoon laken te wikkelen, zodat ik deze bij aankomst in een ziekenhuis aan de arts kon geven met de vraag of het er weer aan gezet kon worden. Later was het antwoord van de chirurg: “Nee, dat gooien we weg.” De bootsman en ik hadden wel de primeur, we waren de eerste patiënten die per helikopter naar het Clatterbridge Hospital nabij Liverpool waren gekomen. Het helikopterveld was pas een week oud. Zonder te wachten gingen we de operatiekamer binnen. Gek dat ik nog weet dat het kwart over twee was, de klok hing boven de deur. Toen ik later die avond bijkwam, zag ik de bootsman naast mij liggen. Tussen onze bedden zaten broeder John en zuster Mandy.  Om onze bedden had men een gordijn getrokken en ik kreeg een kop thee van John, nou die ging er wel in. Ik vroeg aan zuster Mandy hoe het met de boots ging maar hij gaf zelf antwoord: “Stuur, ik zal nooit meer een biertje vast kunnen houden en dan word je stil want ik had nog het gevoel dat mijn onderbeen weer was teruggezet. Bij het bed verschonen zag ik dat dit niet het geval was en ik zag ook dat wij op een zaal lagen met 28 man.

Door Ds Jan Sap van de Hollandse gemeente in Liverpool werden wij in contact gebracht met twee dames die beiden een winkel hadden. De ene (foto boven) in kinderkleding, de andere in damesmode,  beiden uit Heswall Hills. De laatste heeft voor ons voor kleding en nachtgoed gezorgd, want na het ongeluk was er geen tijd om wat uit onze hutten te halen.
De bootsman ging na twee weken terug naar Schin op Geul en had het zeer moeilijk. Zelf ben ik daar drie maanden gebleven, tot eind oktober. Ik had daar iemand leren kennen waarmee ik in de weekenden een biertje ging drinken en Fish & chips met een steak and kidney pie ging eten.
Doordeweeks revalideren en ‘s avonds onder begeleiding naar de pub van het ziekenhuis als er een nurse was die mij wilde meenemen. Deze bar was gescheiden, een voor doktoren en staf (deze was duurder) en een voor keukenpersoneel en verplegend personeel. Maar in beide waren chips and peanuts hetzelfde geprijsd.

Na drie maanden dus terug naar Nederland waar november en december 1971 in het teken stonden van bezoeken aan de VU in Amsterdam Buitenveldert om te revalideren en aan de firma Franssen aan de Overtoom in Amsterdam voor een prothese. Mijn sinterklaascadeau was een kunstbeen, de linker broekspijp was weer gevuld maar het liep nog voor geen meter.
Dan maar de krukken er bij en op naar mijn stamcafé’s voor een alcoholversnapering tegen sluitingstijd. Van de laatste liep ik zonder krukken naar huis en de volgende morgen werd het uitstapje afgestraft met pijn in mijn hoofd en het lopen ging weer niet. Dit werd me in januari en februari 1972 wel bijgebracht door juffrouw  Ogtrop van de VU.

In maart kreeg ik mijn monsterboekje* (zeemansboek) terug, op iedere bladzijde was in rood gestempeld “INVALID”. 
Daar ging mijn toekomst,  want ja, de zeeman moet gezond zijn van lijf en ledematen volgens het Verdrag van Genève d.d. 25 oktober 1921 (Artikel 451b Wetboek van Koophandel).
Zelf kreeg ik de Medisch Adviseur van de Scheepvaartinspectie niet op andere gedachten.
Ik vertelde hem dat Peter Stuyvesant (1612-1672) zelfs met een houten poot de wereldzeeën bevaren had. De mijne kreeg ik in 1973 en die liep stukken beter op een slingerend en stampend schip dan een prothese.





Geen boot voor mij dus met de Nederlandse vlag, dan maar onder een andere vlag, het werd de sleepboot Piranha met Limasol op het achterschip, zij lag aan steiger 9 achter het Centraal Station van Amsterdam. Met de hand geschreven stond op een stuk karton van een lege bierdoos ‘Looking for crew’. Ik ging maar eens vragen waar de reis naartoe ging en of er een kok nodig was. Dat was niet het geval. De eigenaar vroeg welke ervaring ik had en ik liet hem mijn afgestempelde monsterboekje zien. Op bladzijde 8 las hij welke diploma’s ik had. In de Cypriotische scheepvaart kende men niet de wetten zoals men die bij ons kent.
De eigenaar sprak me toe: “Kapitein, hier staat de telefoon, als u er nog twee machinisten en een stuurman als bemanning bij zoekt,  dan kunt u volgende week na geproviandeerd te zijn naar Port Gentil in Gabon (West Afrika). Meer bemanning krijgt u niet,  koken doet u maar met elkaar, de voeding is voor mijn rekening. In Dakar - Senegal gaat u bunkeren en bij provianderen.”
De sleep was een leeg werkponton voor de oliewinningen in de golf van Guinea, dus geen moeilijke sleep. De terugreis een ponton met boomstammen, Afrikaans hardhout voor de firma Fijnhout in Amsterdam.

Begin 1973 had professor Dubbelman, hoofd revalidatie van de VU, kans gezien om de Medisch Adviseur van de Scheepvaartinspectie op andere gedachten te brengen. En zo mocht ik mij naar de Scheepvaartinspectie in Den Haag spoeden voor een nieuw geldig monsterboekje dat men mij verstrekte met de mondelinge waarschuwing: “Ik wil u niet op tankers en sleepboten gemonsterd zien staan.” Hiermee kon ik leven, tankvaart heeft mij nooit aangetrokken en naast sleepboten waren er tal van andere schepen onder Nederlandse vlag met een wereldwijd vaargebied.
Mooier kon niet als 24-jarige met één poot.




* Monsterboekje: Hierin staan gegevens als: diploma’s, burgerlijke staat van de houder, aanmonstering en beëindiging van dienst aan boord, geneeskundige verklaring ogen, oren, lichamelijk. Met natuurlijk een pasfoto en een afdruk van de rechterwijsvinger.
Hoe zou kapitein “Goldfinger” dit gedaan hebben, hij was de vingers van zijn rechterhand kwijt.



Recht zo die gaat!

F.L.Woodleg



9 opmerkingen:

  1. Goed verhaal. Heerlijk nostalgisch. In de jaren zestig liep ik zelf rond bij de stijgers van Wijsmuller in IJmuiden. Mooie jeugd en fijne herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo, dat is me nogal wat als je zoiets gebeurt.
    Maar je bent dus een doorzetter want je ging gewoon weer varen.
    Petje af hoor!

    Haha, dat is een goeie vraag, geen idee hoe 'Goldfinger' dat gedaan heeft :-D

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Peter,

    Jeetje, wat een verhaal! Je was nog erg jong toen je je been verloor maar wel een doorzetter! Een ander zou de scheepvaart misschien hebben opgegeven. Geeft wel aan dat je daar je hart had en hebt liggen.
    Ik moest wel lachen dat je na een avond drinken ineens zonder krukken kon lopen, ja dan is hoofdpijn de volgende dag voorspelbaar, hahaha.

    Dit is het eerste monsterboekje wat ik zie, had er zelfs nog nooit van gehoord. Is eigenlijk wel logisch dat er zo iets is aangezien wisselingen van schepen wel vaker gebeurde, begrijp ik.

    Dit stukje was al wat losser geschreven en dat is leuk. Ik kijk weer uit naar de volgende.

    Groetjes, Els

    BeantwoordenVerwijderen
  4. We waren al benieuwd of je er over zou vertellen. Een belangrijk hoofdsuk in je leven. Mooi geschreven.
    Marlies en Arnoud.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een heftig verhaal, zo jong al je been verloren. Hoe is het met de boots verder vergaan?
    groetjes,
    Antoinette

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Beste Antoinette,
      Omdat je ernaar vraagt en deze vraag mij ook twee maal per e-mail bereikte, kom ik hier binnenkort nog op terug in een nieuw berichtje. Groeten, Peter

      Verwijderen
  6. Hej Peter,
    Mooi geschreven maar wat een trieste gebeurtenis. Je had het al eens verteld maar toch heel bijzonder om het nu nog eens te lezen. De stijl van schrijven past echt bij jou en het verhaal!
    Hartelijke groet Jan

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ha Peter,
    Dankjewel voor je verhaal, zeer indrukwekkend!

    Groet van Hans en mij, Richt

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hai Peter!
    Wat een indrukwekkend verhaal om zo te lezen. Eén been kwijt... de rest van je leven ziet er dan opeens heel anders uit...
    Veel succes verder met je blog!
    Groetjes,
    Silvia

    BeantwoordenVerwijderen